ေကာသလမင္းသည္ သူဆင္းရဲမ်ားႏွင့္ ခုိကုိးရာမဲ့မ်ားကို အေဆြခင္ပြန္း သဖြယ္ကူညီေစာင့္ေရွာက္ သူအၿဖစ္ ေ၀းနီးအႏွံ႔ ထင္ရွား ေက်ာ္ေစာေလသည္။
ဤသတင္းကို ၾကားရေသာအခါ ကာသိမင္းသည္ လြန္မင္းစြာ မနာလို၀န္တိုၿခင္းျဖစ္မိ၏။
“ငါ၏ ၿပည္သူတို႔သည္ ေကာသလမင္းက ငါ့ထက္ တန္ခုိးၾကီးၿမင့္သည္ဟူ၍ မွတ္ထင္ေနၾကသည္ ၊ ေကာသလမင္းသည္ အလွဴဒါန ၿပဳဟန္ေဆာင္လ်က္ ၿပည္သူတို႔ကို သူ႔ဘက္ပါေလ ေအာင္ ၾကံေဆာင္ဘိ၏ ၊ ရွက္ဖြယ္အၿပဳအမူသာတကား၊ အို စစ္သည္တို႔..စစ္ၿပဳရန္ ၿပင္ၾကေလာ့၊ မည္သူက ပို၍ တန္ခုိးၾကီး ၿမင့္ေၾကာင္းကို ဓားလွံလက္နက္ၿဖင့္ စစ္ေဆးၿပပါအံ့”..။
ဤသို႔ သူသည္ ၾကံဳး၀ါးၿပီးလွ်င္ ေကာသမင္းကို စစ္ၿပဳေလသည္။မၾကာမီ စစ္ပြဲသည္ ၿပီးဆံုးသြားေလ သည္ ၊ ေကာသလမင္းသည္ စစ္ရံႈးသၿဖင္ ေတာတြင္းသို႔ ေၿပး၀င္ ပုန္းေအာင္ေနရေလသည္။ ဤတြင္ ကာသိမင္းက......
“အလွဴဒါနသည္ မေအာင္ၿမင္ႏိုင္၊ လက္နက္အင္အား ခုိင္မာေတာင့္တင္းၿပီးသ ူသာလွ်င္ေအာင္ႏိုင္ေလ ၿပီတကား” ဟူ၍ က်ဴးရင့္ေလသည္။
သို႔ေသာ္ ၿပည္သူတို႔က မခ်မ္းေၿမ့ၾက။
“တရားကို နတ္မေစာင့္ေတာ့ၿပီ အမွန္တရားသည္ ဆိတ္သုဥ္းေနၿပီ၊
မၾကာမီ ဤကမ ၻာသည္ ပ်က္စီးၿခင္း သို႔ ေရာက္ရေပေတာ့မည္” ဟူ၍ သူတို႔သည္ ဆိုၿမည္ၾကေလသည္။
ထိုအခါ ကာသိမင္းသည္ ၿပင္းစြာ အမ်က္ထြက္ၿပန္ေလသည္။
“အဘယ္ေၾကာင့္ သူတို႔သည္ ရန္သူ႔အတြက္ စိတ္မခ်မ္းေၿမ့ၿခင္းၿဖစ္ေနရပါသနည္း၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ငါ့ကို အခ်ည္းႏွီးတည္းဟု ယူမွတ္ေနၾက ပါသနည္း၊ ရန္သူ၏ ၾကံစည္မႈပင္ ၿဖစ္တန္ရာ၏ ၊ ရန္သူသည္ အေရးႏွိမ့္ လ်က္မွပင္ ငါ့အားေအာင္ႏိုင္ရန္ၾကံဘိ၏ ၊ အုိ .. ေစတမန္တို႔ .. ေကာသလမင္း၏ ဦးေခါင္းကိုၿဖတ္လ်က္ ငါ့ထံယူေဆာင္လာႏိုင္သူအား ဆုေတာ္ ေရႊစင္တစ္ရာ ေပးသနားမည့္အေၾကာင္း ၿပည္လံုးအႏံွ႔ ေၾကညာေခ်ေလာ့..”
ဘုရင့္အမိန္႔ကို နာခံလ်က္ ေစတမန္တို႔သည္ ၿပည္လံုးအႏွံ႔ လိုက္လံေၾကညာၾကေလ သည္။ ၿပည္သူတို႔ကား နားတို႔ကို ဆို႔ပိတ္လ်က္ ေစတမာန္တို႔ႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ ေရွာင္ရွားသြားၾကေလသည္။
ေကာသလမင္းသည္ ေတာတြင္း၌ သူေတာ္စင္တရားကို က်င့္လ်က္ တစ္ကိုယ္တည္ လွည့္လည္ေန ထိုင္ေနရေလသည္။
တစ္ေန႔တြင္ ခရီးသည္တစ္ဦးသည္ ေကာသလမင္းကိုေတြ ့ရိွသည္တြင္ မင္း ဟူ၍မသိပဲ သူေတာ္စင္ အမွတ္ၿဖင့္ ပင္ ဤသို႔ေမးၿမန္းေလသည္။
“အို..သူၿမတ္၊ ေကာသလႏိုင္ငံသို႔သြားရာ ခရီးလမ္းကိုကြ်ႏ္ုပ္အား ညႊန္ပါေလာ့”
“ခရီးသည္၊ အဘယ္ကိစၥအလို႔ငွာ ေကာသလႏိုင္ငံကို သြာလိုပါသနည္း”
“သူၿမတ္..ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကုန္သည္တစ္ဦး ၿဖစ္ပါသည္၊ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ကုန္သေဘၤာမွာမုန္တိုင္းဒဏ္ ကို ခံရပါသၿဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ပစၥည္းဥစၥာဟူသမွ်ဆံုးရံႈးခဲ့ပါ သည္၊ ေကာသလမင္းသည္ ခိုကိုးရာမဲ့တို႔ကို ကူညီသူ ၿဖစ္ပါ သည္၊ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဒုကၡကို ၾကားသိရပါက မုခ်ကူညီမည္သာ” ဟု ဆိုေလသည္။
သူေတာ္စင္သည္ မ်က္ရည္တို႔ကို ဖံုးကြယ္လိုသၿဖင့္ၿပံဳးရယ္လိုက္ေလ သည္။ သူသည္ ေခတၱစဥ္းစားၿပီးေနာက္ သက္ၿပင္းခ်လ်က္ ဤသို႔
ဆိုလိုက္ေလသည္။
“ခရီးသည္.. ငါ့ေနာက္သုိ႔လိုက္ခဲ့ပါေလာ့၊ သင္၏ ဆႏၵကိုၿဖည့္ စြမ္းႏိုင္ သူအထံသို႔ ယခု သင့္ကို ငါ ေခၚေဆာင္သြားပါအံ့”
သူေတာ္စင္သည္ နန္းေတာ္သို႔၀င္ၿပီးလွ်င္ ကာသိမင္းကို
ဦးညႊတ္လ်က္ ဤသို႔ဆို၏။
“အို.. ကာသိမင္း၊ ကြ်ႏ္ုပ္ကား ေကာသလမင္းေပတည္း၊ သင္သည္ကြ်ႏ္ုပ္အား ဖမ္းဆီးဆက္ သႏိုင္သူကို ဆုေတာ္ေရႊစင္တစ္ရာ ေပးသနားမည္ ဟူ၍ေၾကညာခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ၊ ယခု ကၽြႏု္ပ္သည္ သင့္လက္ သို႔ေရာက္ၿပီ၊ ကတိအတိုင္းဆုေတာ္ကို ကြ်ႏ္ုပ္၏ အေဖာ္အားေပးပါေလာ့”
မႈးမတ္တို႔သည္ အံ့အားသင့္လ်က္ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။စစ္သည္ေတာ္ တို႔သည္ သူတို႔၏ လႈပ္ရွားလ်က္ ရိွေသာ စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားၾကသည္။
ဘုရင္သည္ သူေတာ္စင္ကို အတန္ၾကာမွ် စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ထုိေနာက္ သူသည္ ေနရာမွထလ်က္ ရယ္ေမာလိုက္ေလသည္။
“အို.. ေကာသလမင္း၊ သင္သည္ ေသၿခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္လ်က္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာင္ႏိုင္ရန္ ၾကံေဆာင္ သည္ မဟုတ္ပါေလာ၊ သင္၏ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္တို႔ကို ကြ်ႏ္ုပ္ေခ်ဖ်က္ပါအံ့၊ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ယေန႔ေအာင္ႏိုင္သူ ၿဖစ္ေလၿပီ၊ ယခုပင္ ေကာသလႏိုင္ငံကို အသင္ ၿပန္လည္သိမ္းပိုက္ပါေခ်ေလာ့”
ဤသို႔ဆိုၿပီးလွ်င္ သူသည္ သူေတာ္စင္အား လက္ကိုဆြဲလ်က္ ရာဇပလႅင္ေပၚတြင္ ထိုင္ေစသည္။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာ တို႔ၿဖင့္အတိၿပီးေသာ သရဖူကို ၿမဴမႈန္အလိမ္းလိမ္းကပ္ေနေသာ သူေတာ္စင္၏ ဦးေခါင္းထက္သို႔ တင္ေဆာင္ေပးလိုက္ေလ၏။
(ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုး)
