လူငယ်နှင့် ဝီရိယ

ဝီရိယဆိုတာ

ဝီရိယဆိုတဲ့ ထကြွ နိုးကြားမှု၊ လုံ့လ ဥဿာဟ ရှိမှု၊ အမြဲတမ်း တက်ကြွ နေမှုဟာ လူငယ်မှာသာ ရှိရမှာ မဟုတ် ဘူး။ လူတိုင်းမှာ ရှိနေရမှာ ဖြစ်တယ်။ အောင်မြင်တဲ့ လူတိုင်းဟာ ဝီရိယအရာမှာ သာမန်ထက် သာလွန်နေ တတ်တယ်။ အချိန်မှန်တယ်၊ အချိန်တိကျတယ်။ ပျင်းရိခြင်း အကြောင်း ခြောက်ပါးမှ ကင်းလွတ် နေတတ် တယ်။ စောသည်၊ ဆာသည် ၊ ပြည့်အင့်သည်နှင့်။ ပူသည်၊ အေးသည်၊ မိုးချုပ်သည်နှင့်လို့ သဘာဝဖြစ်စဉ်ကို ယိုးမယ် မဖွဲ့တတ်ဘူး။

ဝီရိယဆိုတိုင်း ဝီရိယစစ် ဖြစ်ဖို့ လိုပြန်တယ်။ ဝီရိယနဲ့ လောဘဟာ ပါးပါးလေးပဲ ခြားနေတယ်။ ဝီရိယကို

 လောဘနဲ့ ရောထွေး တတ်ကြတယ်။ လောဘကို အလိုကြီးခြင်း၊ ရတာထက် ပိုပိုင်ဆိုင်လိုခြင်း၊ သူတစ်ပါး ပစ္စည်း၊ ပိုင်ဆိုင်မှု၊ လုပ်ပိုင်ခွင့် မှန်သမျှ ကိုယ်သာ ပိုင်ဆိုင်လိုခြင်း၊ လုပ်ကိုင်ခွင့် ရလိုခြင်းတွေ ဟာ လောဘတွေပဲ။ မျှေ၀ ပေးလိုစိတ် မရှိခြင်းဟာလည်း လောဘပဲ။ ရထားပေါ်မှာ ခြေထောက် ဆန့်ထိုင်ပြီး မိမိတစ်နေ ရာ စာထက် ပိုယူထားတာ။ ကားပေါ်မှ နှစ်ယောက် ထိုင်ခုံပေါ်မှာ တစ်ယောက်တည်း ထိုင်တာ။ ဒါတွေဟာလောဘတွေ ဖြစ်တယ်။ ငွေသိန်းသန်းချီပြီး လိုချင် တပ်မက်တာကိုမှ လောဘလို့ မဆိုလိုဘူး။ အသေးအမွှား ကိုပဲ မတရား လိုချင်နေရင် အဲဒါ လောဘ တက်တာပဲ။

ဝါဒျဖန္႔နည္းခုနွစ္သြယ္

ထိေရာက္ေသာ ဝါဒျဖန္႔နည္းမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္သည္။
.
*ေဘးတီးေပးေသာနည္း'Band Wagon'။
"လူတိုင္း လုပ္ေနၾကၿပီ" ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ ေပၚလြင္ေအာင္ေဖာ္ျပေပးျခင္းျဖစ္သည္။
.
ျပစ္တင္ရႈတ္ခ် အပုပ္ခ်နည္း"Name Calling"
ရန္သူ အေပၚ မလိုလားအပ္ေသာ အျပဳ အမူမ်ားအေၾကာင္း ဖြင့္ခ် ေၾကညာျခင္းျဖင့္ တစ္ဖတ္ရန္သူအေပၚ အမ်ားျပည္သူက အမုန္းႀကီးမုန္း အေၾကာက္ ႀကီးေၾကာက္ၿပီး မယံုသကၤာျဖစ္လာေစရန္ တစ္ဖတ္သား၏
ေပ်ာ့ကြက္ကို ေဖာ္ထုတ္ေသာနည္း ျဖစ္သည္။

စာမတတ္သူ တို႕၀ိုင္းကူ ( ေဒါက္တာသန္းဦး )

၁၃၇၇ ခုႏွစ္၊ ဝါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ ၉ ရက္၊ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ ၈ ရက္၊ အဂၤါေန႔ထုတ္ျမန္မာ့အလင္းသတင္းမွ ထပ္ဆင့္ ေဖာ္ျပပါသည္။

  “လဲေနသူကို 

၀ိုင္းထူလို႕ေပး၊ 

စာမတတ္သူ 

၀ိုင္းကူစို႕ေလး”

စာတတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈ
စာမဖတ္တတ္သူ၊ စာမေရးတတ္သူကို စာဖတ္စာေရးမတတ္သူ (illiterate) ဟူ၍ သတ္မွတ္ခံရပါသည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ ထိုသူသည္ လူပံုအလယ္၌ မ်က္ႏွာငယ္ရသူ၊ လူ႔သိကၡာတြင္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနရသူအျဖစ္ လူ႔အသိုင္း
အဝိုင္း၌ အားငယ္ေနရပါသည္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၌ မဝင္ဆံ့ျဖစ္ေနရပါသည္။

ထိုသူသည္ သူကိုယ္တိုင္ စာမဖတ္တတ္ေၾကာင္း၊ စာမေရးတတ္ေၾကာင္းကို လူအမ်ားမသိေအာင္ႀကိဳးစား၍ ဖံုးကြယ္ထားတတ္ပါသည္။ စာတတ္သေယာင္ေယာင္ေဆာင္၍ ေနရပါသည္။ အမွန္တကယ္အားျဖင့္ စာမတတ္ပါ။ စာမတတ္သူ ရြက္ပုန္းသီးပမာ ေနထိုင္ဆက္ဆံခံေနရပါသည္။ ထိုသူသည္ မိမိစာမတတ္ျခင္း ကိုလည္း ရွက္တတ္ေနပါသည္။

သို႔ေသာ္ စာတတ္ေအာင္ အသက္အရြယ္အရ စာသြားမသင္ရဲပါ။ စာသင္ရမွာကိုပင္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနပါသည္။ မရွက္ရမည္ကို ရွက္၍၊ မေၾကာက္ရြံ႕ရမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္ စာမတတ္သူ မ်ားကို ထိုအရွက္၊ အေၾကာက္တို႔မွ ႐ုန္းထြက္ လာႏိုင္ေအာင္ “စာတတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈ” (

LITERACY CAMPAING)   ျဖင့္ စာမတတ္သူမ်ားကို ေကာင္းစြာခ်ဥ္းကပ္ရပါသည္။