လုုံး၀မေရးခ်င္ဘဲ ေရးရတဲ့စာ

|| ျမသန္းစံ ||

အရိုးသားဆံုးစိတ္နဲ႔ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ အခုေရးမယ့္စာမ်ိဳး လံုးဝ မေရးခ်င္ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သိၾက ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဓမၼဆိုင္ရာ စာေပနဲ႔ပဲေမြ႕ေလ်ာ္ မိမိကိုယ္ကိုေကာင္းေအာင္ ေဆာက္တည္ ရင္း ေနလာခဲ့တာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာပါၿပီ။

ေက်ာင္းဆင္းဒုဗိုလ္ဘဝ(၁၉၈၁ခုႏွစ္)ေလာက္က ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးေဒသေရွ႔တန္း စစ္မ်က္ႏွာ မွာေသေကာင္ေပါင္းလဲ တိုက္ပြဲျဖစ္ ခဲ့ရတဲ့ရန္သူကို ၁၉၉၉ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ လက္နက္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္မယ္ လို႔ေျပာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ တာဝန္ေပးခ်က္အရ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ေစတနာပါေပါင္း ထည့္ေပးၿပီး
“ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပန္းခင္း” ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို ေရးေပးခဲ့ရတဲ့ သူပါ။ အဲဒီတံုးကအဲဒီတိုက္ပြဲမွာ မအူမလည္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သာက်ဆံုးခဲ့ရင္ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပန္းခင္း” သီခ်င္းထြက္လာမွာ မဟုတ္သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း သီခ်င္းေရးဆရာ တစ္ေယာက္ လည္းျဖစ္ လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ အဲဒီ သီခ်င္းဖြင့္ၿပီး ဆိုၾက ကၾကတယ္လို႔ ခပ္ေဝးေဝးပဲၾကားေနရပါတယ္။

အဲဒီတံုးကအခုလို Mediaေတြသိပ္မထြန္းကားေသးေတာ့ တေလာက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ' ေလာက္ကိုင္စစ္ပြဲ ‘ပံုရိပ္ေတြ လို ျပည္သူေတြ အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ သိခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေျမျမဳပ္ အမိန္႔ျပန္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာေဆးသားမပ်က္ျပယ္ေသး ပါဘူး ။ေလာက္ကိုင္ စစ္ပြဲမွာ က်ဆံုး သြားတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕မိဘေတြကိုကိုယ္ခ်င္းစာနားလည္စိတ္နဲ႔ ခံစားေနရ ခ်ိန္မွာေတာ့ တခ်ိန္ကကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မ်က္ရည္သုတ္ေပးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲေဘာ္ေတြရဲ ႕ဇနီးသား သမီးေတြဟာ အခုေတာ့ မ်က္ရည္ေတြေျခာက္ခမ္းလို႔ ရင့္က်က္ကုန္ၾက ပါၿပီ။




တကၠသိုလ္ေက်ာင္သားဘဝ(၁၉၇၄-၇၈)တံုးက ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ဦးသန္႔ အေရးအခင္း ၊သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ရာျပည့္ပြဲေတြတံုး က ဆံပင္ရွည္ရွည္ ေဝေလေလဘဝနဲ႔ လံုျခံဳေရးလုပ္ေနတဲ့စစ္သားေတြကို လူအင္အား အရွိန္အဝါနဲ႔မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရွ႔တန္း စစ္ေျမျပင္ေရာက္လို႔ တိုက္ပြဲေတြမွာအသက္ေပး သြားၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ေျမျမဳပ္ အမိန္႔ျပန္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာင္တႀကီးစြာနဲ႔ အရမ္းကို ထိ ခိုက္ေၾက ကြဲခံစားခဲ့ရဖူးပါတယ္။

အခုေလးတင္ပဲ ပလပ္စတစ္စခင္းၿပီးထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔ သဲတရွပ္ရွပ္ ပဲဟင္းကို ေျမႀကီးေပၚထိုင္ၿပီး အတူစား ခဲ့ၾကေသးတယ္။ အခုေတာ့ တိုက္ပြဲၿပီးလို႔ကၽြန္ေတာ္ကေျမႀကီး ေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္စားေန ရၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္ေျမႀကီးထဲေရာက္ေနၿပီ။ သူ႔အေလာင္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းၾကမ္းခဲထိုင္စားေန ရသလိုပါပဲ။

ဒီအေတြ႕အၾကံဳေတြဟာတရားဓမၼဘက္ကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ေရာက္ လာျဖစ္ဖို႔ တြန္းအား အေၾကာင္း တရားေတြ မွန္း အဲဒီတံုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး။

ဒါေပမယ့္ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ေသာင္းက်န္းသူေတြကအလင္းဝင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာၿပီး လူႀကီးေတြနဲ႔တခမ္းးတနားအတူတြဲၿပီး Cheersလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ခါက အဆင္ေျပရာ ေတာ တြင္းတစ္ေနရာမွာ ေျမျမဳပ္ခဲ့ရတဲ့အညၾတစစ္သည္ေတြရဲ႕ဂတိနဲ႔လားရာေတြကိုကၽြန္ေတာ္ ေတြးဆေနမိပါတယ္
။
တစ္ခါေက်ာင္းသားေတြဘက္ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္ျပန္ ေတာ့လည္း ၁၉၆၂ခုႏွစ္ကတည္းက မိုင္းခြဲခံခဲ့ရလို႔ မေက်မနပ္နဲ႔ဘဝကူးခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႕ဝင္ေတြဟာ ၁၉၇၄ ဦးသန္႔အေရးအခင္းေရာက္ေတာ့ တစ္ႀကိမ္၊ ၁၉၇၅ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရာျပည့္ေရာက္ေတာ့တစ္ႀကိမ္၊ ၁၉၈၈ (၈ေလးလံုး) အေရးအခင္း
ေရာက္ေတာ့တစ္ႀကိမ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဓာတ္ပံုေတြကိုင္ၿပီးေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲဝင္ေနလိုက္ၾကတာ သမိုင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကားရတဲ့အရိုးတြန္သံပဲလို႔ေတြးဆမိပါတယ္။

ဒီမီးေတြကိုအစိုးရအဆက္ဆက္တာဝန္ယူသြားခဲ့ၾကသူေတြဟာ တာဝန္ရွိရက္နဲ႔ ၿငိမ္းေအာင္မၿငိမ္း သတ္ခဲ့ ၾကဘူး။ေနာက္မ်ိဳးဆက္ကို “မီးတုတ္”ေတြအေမြေပးခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၈၈မွာသမၼတျဖစ္ခဲ့တဲ့
 ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ဟာ ပညာရွိပီပီ မီးၿငိမ္းႏိုင္ဖို႔အစီအစဥ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသား သမဂၢကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးအုတ္ျမစ္ခ်ပါစို႔” လို႔ေက်ညာခဲ့ေပမယ့္စိတ္ႂကြေဆးေကၽြး၊ ေထာင္တံခါးဖြင့္၊ အရပ္ထဲ
ဝင္ေမႊ၊ ဂိုေဒါင္ေဖာက္၊အေရးအခင္းကိုပံုဖ်က္၊တိုင္းျပည္ပ်က္တဲ့ ကိန္းဆိုက္ေလဟန္ဖန္တီးၿပီး အေျခ အေနဆိုးေတြ ေပၚေပါက္လာတာေၾကာင့္ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းလိုက္လို႔ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ ရဲ႕ ေၾကျငာခ်က္လည္း အသက္မဝင္ေတာ့ဘဲ ပ်က္ျပယ္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲေက်ာင္းသားနဲ႔အစိုးရ၊ ေက်ာင္းသားနဲ႔စစ္တပ္ဟာ အေစးကပ္တယ္လို႔မရွိေတာ့ပဲ အစိုးရအဖြဲ႕ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း ေနာက္ထပ္လူသစ္ေတြ ဘယ္သူပဲအာဏာရလာ ရလာ ရန္မီးဟာ အခုအခ်ိန္ အထိမၿငိမ္းႏိုင္ေတာ့ပဲ အခုျဖစ္ပြားေနတဲ့ ပညာေရးသပိတ္အထိရွည္လ်ားလာခဲ့တာဘယ္ကာလက်မွ အဆံုးသတ္မယ္မသိႏိုင္ဘူး။

ဒါေတြအားလံုးဟာ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာပဲျဖစ္ေနၾကတာပါ။ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲက လူေတြ ပဲနစ္နာၾက ၊ဒဏ္ရာရၾက၊ အသက္ေတြေပးၾကရ၊ စစ္သားေတြအသက္ဆံုးရႈံးရ ၊ ေက်ာင္းသားေတြ အဖမ္းခံ ၾကရ၊ ပညာသင္ခြင့္ေတြမရခဲ့ၾက၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔တိုင္းျပည္မွာပညာတတ္ေတြကနည္းပါးလာ ၊ ပညာေတြ
ေကာင္းေကာင္းသင္ခြင့္မရေတာ့ ဆင္ျခင္တံု တရားေတြနည္းပါးလာ၊ စီးပြားေရးကမေျပလည္၊ ဝင္ေငြ အတြက္ မနည္းရုန္းကန္ ရွာေဖြေနရေတာ့ မေက်မနပ္စိတ္ကအျမဲအသင့္ျဖစ္ေန၊ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ တာ နဲ႔ေဖာက္ခြဲဖို႔ကအသင့္ျဖစ္ေန၊ဒါေပမယ့္ႏိုင္ငံေရးေပၚလစီေျပာင္းလိုက္တာ နဲ႔ ဘိန္းနဲ႔အသက္ေမြး ခဲ့တဲ့ သူေတြ ကေန႔ခ်င္းညခ်င္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြျဖစ္လာၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာတိုင္းျပည္ထဲက သာမန္
လက္လုပ္လက္စားေတြရဲ႕ ဘဝကေတာ့ မြဲၿပီးရင္းမြဲ ျပာက်ၿပီး ရင္းျပာက်နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွနလံျပန္ထႏိုင္ ပါေတာ့မလဲ။

ႏိုင္ငံတကာေရာက္ေနတဲ့ျမန္မာႏိုင္ငံသားပညာတတ္ေတြကလည္း သူတို႔ပညာနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ေနရာ မရွိတာရယ္ ဒီေရာက္ျပန္ရင္လည္း ဘာမွမတတ္ဘဲနဲ႔အေပၚစီးကေန အာဏာျပတာမခံခ်င္ေတာ့ လို႔ ဘယ္သူမွမလာခ်င္ေတာ့ဘူး။ျမန္မာျပည္ၿပန္ေရာက္ၿပီး ထူးမျခားနားပတ္ပ်ိဳးႀကီးနားေထာင္ေနရ တာထက္ စာရင္ ႏိုင္ငံျခားမွာပဲတည္ၿငိမ္ေနတဲ့ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ ကိုယ့္ပညာနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့အလုပ္ခြင္မွာ
Pop Music ေလးနဲ႔ပဲၿငိမ့္ေနေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့သူေတြကိုလည္း အျပစ္မဆိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ဒါကလည္း သူတို႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရးပဲေလ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ –
တိုင္းျပည္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ ဖိုးသုည အမ်ားစုနဲ႔လည္ပတ္ေနရေတာ့ကမၻာ့အလယ္မေျပာနဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံေတြၾကားမွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလည္အပတ္ေရာက္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာခပ္ငယ္ငယ္ရယ္။ က်န္းမာေရးဆိုလည္း နည္းပညာၿမင့္ၿပီး စိတ္ခ်ရတဲ့ (ေစတနာလည္းပါတဲ့) အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံကိုေျပးၾကရ၊ ပညာေရးဆိုလည္း အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံကိုေျပးၾကရျပန္၊ သြင္းကုန္ဆိုလည္း သူတစ္ပါးကိုအားကိုးရ၊ထုတ္ကုန္က်ျပန္ေတာ့လည္း မတန္တဆေဈးအႏွိမ္ခံရၿပီး ကုန္ၾကမ္းသက္သက္
ေရာင္းစားေနရတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနရနဲ႔ ေျပာရတာကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္း
ရသလို ရွက္လည္းရွက္ပါတယ္ မရွက္လည္းမရွက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီျပႆနာေတြအားလံုးေျပလည္သြားဖို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အဆင့္အျမင့္ဆံုးတာဝန္ယူထား
တဲ့သူေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံသားအားလံုးမွာတာဝန္ရွိပါတယ္။ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီျပႆနာကိုေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ရင္ ျမန္မာျပည္ေျမပံုဆိုတာ
ေနာက္မ်ားမၾကာမီမွာ ကမာၻအလယ္မွကေနၿပီးေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
“ဒို႔ေခတ္ေရာက္မွ ညံ့ၾကေတာ့မွာလား“ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ေတာ့
လည္းဘာမၽွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
တိုင္းျပည္တစ္ခုတိုးတက္ဖို႔ဆိုတာ-
(၁) တိုင္းျပည္တည္ၿငိမ္ဖို႔လိုပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးပထဝီကိုေလ့လာၿပီးကိုယ့္တိုင္းျပည္ေဘးမွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ကို
ဝါးစားဖို႔က်ားရဲႀကီးေတြ အစြယ္တၿဖီးၿဖီးနဲ႔ေစာင့္ေနတာကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၾကပါ။
(၂) တာဝန္ရွိသူေတြကလည္း ကိုယ့္ျပည္သူျပည္သားေတြအေပၚမွာ က်ားကစားသလို လွည့္ကြက္ေတြနဲ႔ဥာဏ္မမ်ားဖို႔လိုပါတယ္။
(၃) ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲက human resources ေတြကိုစံနစ္တက်အသံုးခ်တတ္ဖို႔
လိုပါတယ္။
(၄) အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး တစ္ဖြဲ႕နဲ႔တစ္ဖြဲ႕ အျပန္အလွန္ယံုၾကည္မႈ ပရိယာယ္မပါတဲ့ရိုးသားျဖဴစင္မႈ သစၥာရွိမႈနဲ႔ ေမတၱာထားတတ္မႈေတြရွိဖို႔လိုပါတယ္။
(၅) တာဝန္အရ Onlineေတြေပၚမွာ Account မ်ိဳးစံုတတ္ၿပီး ေရးေနၾကသူေတြအေန
နဲ႔ Hate Speeches ေတြတတ္ႏိုင္သမၽွရပ္တန္းကရပ္ၾကပါေတာ့လို႔လည္း ေမတၱာ
ရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ အျပန္အလွန္ဆဲဆိုေနၾကတဲ့သံသရာမဆံုးႏိုင္သေရြ႕ ေနာက္ဆံုး
နစ္နာေတာ့ ကိုယ္ေတြခ်ည္းပါပဲ ဆိုတာကို အျမင္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ၾကည့္တတ္ဖို႔လိုေနပါၿပီ။
(၆) ယံုၾကည္ထိုက္သူက ယံုၾကည္ေအာင္ေနျပလိုက္ပါ။ အခုျဖစ္ေနသမၽွအားလံုးဟာ အယံုၾကည္မခံရလို႔ျဖစ္ၾကတာပါ။ ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႕စိတ္အေျခခံကဒီေလာက္မညံ့
ပါဘူး။ ေျပလြယ္ ေပ်ာက္လြယ္ ေက်ေအးလြယ္ပါတယ္။ အရွိန္အဝါကိုကိုင္ၿပီးတင္းခံ
ေနရင္ေတာ့တင္းလြန္းရင္ျပတ္တတ္ ေလၽွာ့လြန္းျပန္ေတာ့ဘတ္လပ္ဘတ္လပ္ျဖစ္တတ္
တဲ့သဘာဝကိုလည္းနားလည္ၿပီးသားျဖစ္မွာပါ။
ဆက္ေျပာရင္ေတာ့အမ်ားႀကီးပါ။
ဒါေပမယ့္ကိုယ္ကႏိုင္ငံေရးသမားလည္းမဟုတ္ေတာ့ဒီေလာက္ေရးျပလိုက္ရတာ
ေတာင္အေတာ္လြန္လွပါၿပီ။ အမွားပါရင္လည္းခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ ရန္ကုန္နဲ႔ေနရာအစံု
မွာျဖစ္ေနသမၽွျမင္ကြင္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မခ်မ္းသာလြန္းလို႔ ဒီစာကိုေရးလိုက္
ရတယ္လို႔မွတ္ပါ။ ပညတ္ေတြအာရံုျပဳရတာပင္ပန္းလွပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ပရမတ္
ရုပ္နာမ္ေတြရႈျမင္ရာကေန ပညတ္နယ္ပယ္ကိုေမတၱာပို႔ဖို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ
ကေသာင္းကနင္းျဖစ္ေနတာေတြ လွမ္းေတြ႕လိုက္ရလို႔ စိတ္မသက္မသာျဖစ္သြားရာ
က ေရးလိုက္ရတဲ့စာပါခင္ဗ်ာ။
အားလံုးေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵ ျပည့္ဝၾကပါေစ……။
ၿမသန္းစံ (၆.၃.၂၀၁၅)
Ref - မုိးမခမီဒီယာ