ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေခါင္းေဆာင္မႈ

ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္

ကြၽန္ေတာ္ဟာ စီးပြားေရးပညာကုိ ေလ့လာဆည္းပူးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး စီမံခန္႔ခဲြမႈပညာကုိ အထူးျပဳခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ အခုလုိ စီမံခန္႔ခဲြမႈပညာကုိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလ့လာခဲ့ေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္မႈပညာနဲ႔ မနီးစပ္ခဲ့ပါဘူး။ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဖခင္လုပ္သူရဲ႕ စာအုပ္ေတြကုိေတာ့ ဖတ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူကစစ္သားပီပီ ဒုတိယကၻာစစ္က ထင္ရွားတဲ့ အေမရိကန္နဲ႔ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အတၴဳပၸတၱိေတြကုိ စုေဆာင္းခဲ့တယ္။ ဒီစစ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ အတၴဳပၸတၱိေတြဟာ အလြန္ကုိ စိတ္ဝင္စားစရာေတြျဖစ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ အငမ္းမရဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ နာမည္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမြန္ဂုိမာရီ၊ စလင္း၊ အုိက္တင္ဟာဝါ၊ ကလပ္တုိ႔ရဲ႕ စစ္ေရးအေတြ႕အႀကံဳေတြဟာ အင္မတန္မွ မွတ္သား ဖြယ္ရာေတြျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ဟာ ေအာင္ျမင္မႈေတြကုိသာ ေဖာ္ျပတာမဟုတ္ဘဲ အားနည္းခ်က္ေတြကုိလည္း မညႇာမတာ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အတုယူစရာ ေကာင္းတဲ့အခ်က္တစ္ခုက အေထာက္အထားေတြျဖစ္တယ္။ 


ဘယ္တုိက္ပဲြမွာ ဘယ္လုိ အမိန္႔ေပးခဲ့တယ္။ ဘယ္ပုံဘယ္နည္းနဲ႔ မဟာဗ်ဴဟာေတြ ခ်မွတ္ခဲ့တာကုိ အခ်က္အလက္ေတြ ျပည့္ျပည့္စုံစုံနဲ႔ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားျဖစ္တာမုိ႔ သူတုိ႔ဟာ မဟာဗ်ဴဟာကုိ အာ႐ုံျပဳၾကတယ္။ နည္းပညာကုိ အာ႐ုံမျပဳၾကဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက မဟာဗ်ဴဟာနဲ႔ နည္းဗ်ဴ ဟာကုိ ခဲြျခားသိခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအဆင့္ေရာက္လာရင္ ေရွ႕တန္းမွာ ရန္သူေတြနဲ႔ရင္ဆုိင္ၿပီး တုိက္ပဲြဝင္ေနတဲ့အစား ေနာက္တန္းကေန ဘယ္ပုံ ဘယ္နည္းနဲ႔ စစ္ပဲြႀကီးေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔ အႀကံဉာဏ္ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အမွန္ေတာ့ ရာထူးႀကီးလာေလေလ အေသးစိတ္ကုိ အာ႐ုံမျပဳဘဲ ပုံႀကီးကုိျမင္ ႏုိင္တဲ့သူျဖစ္ရမယ္။ တုိက္ပဲြတစ္ခုခ်င္းကုိႏုိင္ဖုိ႔မစဥ္းစားဘဲ စစ္ပဲြကုိ တစ္ခုလုံး ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ဖုိ႔ အစီစဥ္ေတြ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ လုိအပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ဝန္ႀကီးဌာနမွာ တာဝန္ယူရေတာ့ ဝန္ႀကီးလုပ္သူကုိ ပန္ၾကားခဲ့တယ္။ သူကလည္း ကုိယ့္ဆရာအရင္းျဖစ္တာမုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာကုိ လုိက္နာခဲ့တယ္။ ဆရာ႐ုံးမွာ အၿမဲမထုိင္ပါနဲ႔ ညေန ၂ နာရီေလာက္ ႐ုံးဆင္းပါ။ ဝန္ႀကီးဌာနလုပ္ငန္း ေတြ ဘယ္ပုံဘယ္နည္းနဲ႔ တုိးတက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္သင့္သလဲဆုိတာေတြ ကုိ စဥ္းစားေပးပါ။ ဆရာ့ရဲ႕ အာ႐ုံကုိ အေသးအဖဲြကိစၥေတြနဲ႔ အခ်ိန္မျဖဳန္းပါနဲ႔လုိ႔ အႀကံျပဳခဲ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ လုပ္ငန္းအဖဲြ႕အစည္းေတြမွာ မဟာဗ်ဴဟာနဲ႔ နည္းဗ်ဴဟာကုိခဲြျခားၿပီး ကုိင္တြယ္ဖုိ႔လုိအပ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကုိ စီမံခန္႔ခဲြ မႈပညာမွာေတာ့ အႏုစိတ္စီမံခန္႔ခဲြမႈကုိ ေရွာင္ဖုိ႔သတိေပးခဲ့တယ္။ micro-manage မလုပ္ဖုိ႔ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ကုလသမဂၢအဖဲြ႕အစည္းမွာ တာဝန္စယူတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္မႈပညာကုိ အထူးျပဳေလ့လာခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈပညာဟာ သီးျခားေလ့လာလုိ႔ရတာကုိ သိခြင့္ရခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း စီမံခန္႔ခဲြမႈနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈကုိ ခဲြျခားႏုိင္ခဲ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ စီမံခန္႔ခဲြမႈနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈဟာ ေငြဒဂၤါးတစ္ခုရဲ႕ ေခါင္းနဲ႔ပန္းလုိပါပဲ။ တူေပမယ့္ မတူတဲ့သေဘာျဖစ္တယ္။ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုမွာျဖစ္ေစ၊ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာျဖစ္ေစ ေခါင္းေဆာင္မႈ
အေရးႀကီးသလုိ စီမံခန္႔ခဲြမႈဟာလည္း အေရးပါပါတယ္။ ေခါင္း ေဆာင္ၿပီး မစီမံရင္အဆင္မေျပသလုိ စီမံၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈမရွိရင္လည္း မျပည့္ စုံပါဘူး။ အလြယ္ဆုံး အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္ကေတာ့ စီမံခန္႔ခဲြမႈဟာ လုပ္ငန္းေတြကုိ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ၿပီးစီးေအာင္လုပ္တာျဖစ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈကေတာ့ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္တဲ့ အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ အီတလီႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ တူရင္းၿမိဳ႕ ကုလသမဂၢဝန္ထမ္းေကာလိပ္မွာ တာဝန္ယူေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈပညာကုိ ဆက္ၿပီး ေလ့လာခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေလ့လာၿပီး ကုလသမဂၢအရာရွိႀကီးေတြကုိ သင္တန္းေပးခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘက္ေပါင္းစုံက သုံးသပ္ခဲ့တယ္။
အခုလို ေခါင္းေဆာင္မႈကုိ တင္ျပတဲ့အခါ ယခုအခ်ိန္ထိ မွတ္မိေသးတဲ့ဥပမာ တစ္ခုကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ လူတုိင္းလုိလုိ လက္ပတ္နာရီကုိ ပတ္ထားၾကတယ္။ လက္ပတ္နာရီဟာ အခ်ိန္ကုိရည္ၫႊန္းျခင္းျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ကုန္သြား သလဲ။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးသလဲ။ ဒါေတြကုိ နာရီကရည္ၫႊန္း ျပသႏုိင္တယ္။ အခုလုိ လက္မွာလက္ပတ္နာရီပတ္မယ့္အစား သံလုိက္အိမ္ေျမႇာင္ကုိ ပတ္တယ္ဆုိပါစုိ႔။ သံလုိက္အိမ္ေျမႇာင္ဟာ တည္ေနရာကို ရည္ၫႊန္းတယ္။ မိမိဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ သံလုိက္အိမ္ေျမႇာင္ကုိၾကည့္လုိက္ရင္ ေျမာက္ဘက္ ဘယ္မွာရွိတယ္ဆုိတာကုိ သိႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္ထက္အေရးႀကီးတာက တည္ေနရာျဖစ္တာကုိ ေဖာ္ထုတ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ သံလုိက္အိမ္ေျမႇာင္ဟာ ေျမာက္ စူးစူးကုိ အၿမဲျပသေနသလုိ လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔လည္း မိမိဘဝနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ဘယ္ေန ရာကုိဦးတည္ေနသလဲဆုိတာ အေရးႀကီးတယ္။ ဒါကေတာ့ လူတစ္ ေယာက္မွာ ရွိအပ္တဲ့မူပဲ။ မူလုိ႔ေျပာတာက သမာဓိရွိတာ၊ သိကၡာရွိတာ၊ ႐ုိးသားတာ၊ ေျဖာင့္မွန္တာ ဒါေတြဟာ တန္ဖုိးရွိတဲ့အရာေတြပါ။ ရာထူးေတြ၊ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြ၊ ဘဲြ႕ေတြ၊ ဂုဏ္ထူးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္မွန္တဲ့မူနဲ႔အသက္ရွင္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ဦးမွာ အရည္အခ်င္းရွစ္ရပ္ရွိပါတယ္။ ပထမအရည္ အခ်င္းက ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူဟာ အစဥ္မျပတ္ သင္ယူေလ့လာသူေတြျဖစ္တယ္။ သင္ယူေလ့လာမႈလုိ႔ ေျပာတဲ့ေနရာမွာ အတန္းပညာတစ္ခုတည္းကုိ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘဝအေတြ႕ႀကံဳကရတဲ့ ပညာဟာလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ စာကို အၿမဲဖတ္တယ္။ သင္တန္းတက္တယ္။ သူမ်ားေတြေျပာတာကို နားေထာင္တယ္။ နား၊ မ်က္လံုးန႔ဲ ႏွလံုးသားကိုသံုးၿပီးေလ့လာသင္ယူတယ္။ အရာရာကိုသိခ်င္တယ္။ စပ္စုတယ္။ ေမးခြန္းအၿမဲထုတ္တယ္။ မိမိရဲ႕ကြၽမ္းက်င္ လိမၼာမႈကိုလည္း အစဥ္တုိး တက္ေအာင္ ေလ့က်င့္တယ္။ ပညာအသစ္ေတြဆည္းပူးတယ္။ ပိုၿပီးသိလာ ေလေလ မသိေသးတာေတြအမ်ားႀကီး ရွိေသးပါလားဆုိတာကို လက္ခံတယ္။ အခုလိုသင္ယူ ခံယူတဲ့ေနရာမွာ သူမ်ားေျပာလို႔လုပ္တာမဟုတ္ဘဲ မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ လုပ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ သူမ်ားအထင္ႀကီးေအာင္ အာ႐ံုမရွိဘဲ မိမိကိုယ္မိမိေလးစား ႏုိင္ေအာင္ အၿမဲဆင္ျခင္တယ္။ ေပးထားတဲ့ကတိတည္ေအာင္ သတိထားၿပီး လႈပ္ရွား တတ္တယ္။ ဒုတိယအရည္အခ်င္းကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူေတြဟာ အမ်ား အတြက္အလုပ္အေကြၽးျပဳဖို႔ အာ႐ံုရွိတယ္။ မိမိရဲ႕ ဘဝတစ္ခုလံုးကို တစ္ပါးသူေတြ အတြက္ေပးအပ္ထားတယ္။ နံနက္အိပ္ရာႏိုးႏိုးခ်င္း အမ်ားအတြက္ဝန္ထမ္းဖို႔ အဆင္ သင့္ရွိတယ္။ အမွန္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ဦးဟာ ဝန္ထမ္းေကာင္း တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ဝန္ထမ္းလို႔ေျပာတာကို အဓိပၸာယ္မလြဲမွားေစခ်င္ဘူး။ ဝန္ထမ္းဟာ ရာထူးမဟုတ္ဘဲ အမ်ားရဲ႕ဝန္ေတြထမ္းတဲ့သေဘာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဝန္ႀကီးဆုိတာ ဝန္ေတြအႀကီးႀကီးကို ထမ္းေဆာင္ေနၾကသူေတြသာျဖစ္တယ္။ ရာထူးႀကီးႀကီးယူထားသူေတြမဟုတ္ဘူး။ ဝန္ထမ္းတဲ့ေနရာမွာလည္း တာဝန္သိတယ္။ တာဝန္ယူတယ္။ တာဝန္ခံတယ္။ တာဝန္ေက်ပြန္တယ္။ တတိယအရည္အခ်င္းကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ဦးဟာ အေကာင္းျမင္တဲ့စိတ္ထားရွိတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အျပည့္န႔ဲ အသက္ရွင္တယ္။ ယံုၾကည္မႈရွိတယ္။ သူကတစ္ဆင့္ အင္အားေတြျဖန္႔ေဝ ေပးႏုိင္တယ္။ ရႊင္ျပတဲ့၊ လန္းဆန္းတဲ့စိတ္ထားကို ေမြးႏုိင္ၿပီး အရာရာကိုမေကာင္းျမင္ တဲ့သူေတြကို ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းႏုိင္စြမ္းရွိတယ္။ စတုတၴအရည္အခ်င္းက အျခား လူေတြကို ယံုၾကည္တဲ့သူျဖစ္တယ္။ တစ္ဖက္သားရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကိုလက္ ခံႏုိင္တယ္။ လူတုိင္းၿပီးျပည့္ စံုမႈမရွိဘူးဆိုတာကိုသိတယ္။ ကိုယ့္ကိုေစာ္ကားတဲ့သူကို ခြင့္လႊတ္ႏုိင္တယ္။ လူေတြကိုတံဆိပ္မခတ္ဘူး။ လူတုိင္းမွာရွိတဲ့ အလားအလာကို အၿမဲအာ႐ံုျပဳတယ္။ ပဥၥမအရည္အခ်င္းက ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြဟာ အစြန္းတရားကိုေရွာင္ၿပီး မိမိရဲ႕ဘဝကို မွ်တသင့္တင့္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ အလုပ္ေပၚမွာပဲ အာ႐ံုထားၿပီး မိသားစုကိုလ်စ္လ်ဴ႐ႈတာမ်ဳိးမလုပ္ဘူး။ အၿမဲ မွန္ရမယ္လို႔ မယူဆဘူး။ သူမ်ားအထင္ႀကီးေအာင္ ဟန္ေဆာင္တာမ်ဳိးမရွိဘူး။ ဆက္သြယ္ ဆက္ဆံရာမွာလည္း ပြင့္လင္းတယ္။ တည့္တည့္ေျပာတယ္။ လိမ္ညာ မႈမရွိဘူး။ သူမ်ားရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ မုဒိတာပြားႏုိင္တယ္။ ခ်ီးမြမ္းမႈ၊ ကဲ့ရဲ႕မႈရဲ႕ဒဏ္ကိုခံႏုိင္ရည္ရွိတယ္။ ဆံုး႐ံႈးမႈ၊ မေအာင္ျမင္မႈကို အေတြ႕အႀကံဳအျဖစ္ သတ္မွတ္ႏုိင္တယ္။
ဆ႒မအရည္အခ်င္းကေတာ့ ဘဝကိုလက္ခံေက်နပ္သူျဖစ္တယ္။ မိမိကိုယ္ မိမိယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိတယ္။ မိမိရဲ႕အတြင္းအားကိုယံုတယ္။ လူေတြကိုစိတ္ဝင္ စားတယ္။ ရာထူးႀကီးတဲ့သူ၊ နာမည္ေက်ာ္သူေတြကိုေတြ႕ရင္ ပံုမွန္ဆက္ဆံႏုိင္တယ္။ သတၱမအရည္အခ်င္းကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဟာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္႐ံုမဟုတ္ဘဲ အမ်ားန႔ဲပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ ေျပာင္းလဲမႈကိုႀကိဳဆိုၿပီး လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ရင္ဆုိင္ႏုိင္တယ္။ သူမ်ားေတြကို တာဝန္ခြဲေဝေပးဖို႔ ဝန္မေလးဘူး။ လူနဲ႔ျပႆနာကို ခဲြျခားႏုိင္သူျဖစ္တယ္။

ေနာက္ဆံုးအရည္အခ်င္းကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းလုပ္သူဟာ မိမိ ဘဝရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေလးပိုင္းကို ျမႇင့္တင္ရွင္သန္ေအာင္ အၿမဲႀကိဳးစားတယ္။ လူ တစ္ေယာက္ ကိုယ္၊စိတ္၊ခံစားမႈန႔ဲ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈဆုိၿပီး အစိတ္အပိုင္းေလး ပိုင္းရွိပါတယ္။ ဒီေလးခုကို တခ်ဳိ႕က ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္မႈေလးရပ္လို႔ေျပာၾက တယ္။ ပထမကေတာ့ ကိုယ္ခႏၶာျဖစ္တာ၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ က်န္းမာမႈျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြဟာ က်န္းမာေရးလိုက္စားတယ္။ က်န္းမာ ေအာင္ဆင္ျခင္တယ္။ တစ္ခုကေတာ့ စိတ္ပိုင္း။ ဒါကေတာ့ ပညာေရးန႔ဲပတ္သက္ၿပီး ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္မႈျဖစ္တယ္။ စာေတာ္တာကိုေျပာတာျဖစ္တယ္။ တတိယ အပိုင္းကေတာ့ အမ်ားန႔ဲဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာ မိမိရဲ႕ခံစားမႈေတြကို ထိန္းသိမ္း စီမံႏုိင္စြမ္းရွိတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာနာမႈအျပည့္ရွိတယ္။ ေနာက္ဆံုးအပိုင္းက ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္မႈျဖစ္တယ္။ ဘာသာေရးအထိန္းအကြပ္ဟာ အလြန္လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိမိဘာသာကို ယံုၾကည္သလို အျခားဘာသာတရားကိုလည္း ေလးစားဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
ဒီအရည္အခ်င္းရွစ္ရပ္ကို ေန႔စဥ္သံုးသပ္ၿပီး ျမႇင့္တင္ႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားသြား ရမွာသာျဖစ္ပါတယ္။ အခုလိုအင္မတန္အေရးႀကီးေနတဲ့ ေခတ္ကာလမွာအရည္အခ်င္းျပည့္စံုတဲ့သူေတြ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြအမ်ားႀကီး လိုအပ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေနန႔ဲေတာ့ ေခါင္းေဆာင္န႔ဲ ေခါင္းေဆာင္မႈကိုခြဲျခားေစ
လုိပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ကတစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းရွိႏုိင္ေပမယ့္ တုိင္းသူျပည္သား အားလံုးဟာ ေခါင္းေဆာင္မႈေပးႏုိင္တဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ့္အခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

MOI Webportal Myanmar