(Written by: ေျမနီသစၥာ)
“စာဖတ္တတ္ရဲ႕လား”ဟုေမးလွ်င္“ဟာ ဖတ္တတ္တာေပါ့”ဟု ဆိုၾကပါလိမ့္မည္။ ဟိုက္စကူးကစ၍ ၀ိဇၨာ၊ မဟာ၀ိဇၨာေအာင္သူတို႔ကို ဤေမးခြန္းေမးမိပါမူ အေမးခံရသူက ေမးသူကို ႐ိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္ေပလိမ့္မည္။ စာဖတ္တတ္လွ်င္ စာဖတ္တတ္သည္ဟု သာမန္အားျဖင့္ ဆိုႏိုင္ေစကာမူ စာဖတ္တတ္ဖို႔ကား လိုေပေသး သည္။ စာတတ္တိုင္း စာဖတ္တတ္သည္ဟု မဆိုသာေပ။
တစ္ခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲတြင္ တစ္ပတ္တစ္ခါ စာ၀ိုင္းတစ္ခုရွိသည္။ ယင္းစာ၀ိုင္းတြင္ ဆရာတက္တိုးက အထက္ပါ စာဖတ္တတ္ရဲ႕လား။ ေမးခြန္းကို ေမးရင္းအေျဖကိုပါ ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
“အတန္းစာဖတ္၍ စာေမးပြဲအသီးသီး ေအာင္ျမင္ေသာ္လည္း စာဖတ္တတ္ဖို႔ လိုေသးသည္ဟု ဆိုရမည္မွာ အေတာ္ပင္ အားနာစရာေကာင္းလွကာ စာေပက မိမိအားဘ၀ အက်ဳိးေပးမြန္ျမတ္ေအာင္ အက်ဳိးျပဳပါမွ စာဖတ္ တတ္သည္ဟု ေခၚခ်င္ပါသည္။ အက်ဳိးျပဳေသာစာေပကို ေရြးခ်ယ္ ဖတ္တတ္မွသာလွ်င္လည္း စာဖတ္ တတ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္”ဟု ဆရာတက္တိုးက ဆက္လက္ေျပာျဖစ္ေလသည္။
“ဆရာဒါဆိုရင္ အပ်င္းေျပစာဖတ္သူေတြကို ဆရာဘယ္လိုေျပာခ်င္ပါလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ စာကို ပညာဗဟု သုတပြားမ်ားရန္ ဖတ္တာကိုေကာ စာဖတ္တတ္သည္”ဟု ေခၚႏိုင္ပါမည္လားဟု ယင္းစာဖတ္၀ိုင္းမွာ အေမးစကားရွိပါသည္။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ စာကိုအပ်င္းေျပသေဘာမ်ဳိးႏွင့္သာ အဖတ္မ်ားၾကသျဖင့္ ေျပာရမွာ ခက္လွပါသည္။ စာကို ပညာ ဗဟုသုတ ပြားမ်ားရန္ဖတ္ျခင္းကပင္ စာဖတ္တတ္သည္ဟု မေခၚခ်င္လွေသးပါ။ စာကိုဖတ္၍ မိမိဘ၀၌ ထူးကဲေသာအက်ဳိးမ်ား ခံစားရပါ မွ စာဖတ္ရက်ိဳး နပ္ေပမည္။ ထိုစာမ်ဳိးကို ဖတ္မိေအာင္ ရွာေဖြႀကိဳးပမ္း၍ ဖတ္မွသာလွ်င္ စာဖတ္တတ္သည္ဟု ေခၚပါရေစ။
“ မိမိဘ၀၌ ထူးကဲေသာ အက်ိဳးမ်ားခံစားရပါမွ”ဟူေသာစကားသည္ ဘာကိုရည္ညႊန္းပါသနည္း။
ဆရာတက္တိုးက ဂႏီၵႀကီးကို ရည္ညႊန္းသည္။ ဂႏီၵႀကီးသည္ ငယ္စဥ္က “ဘို” (အဂၤလိပ္) ဆန္သည္။ မာနတက္သည္။ တစ္ခါမွာ ၀တ္လံုလိုက္ရန္ မီးရထားျဖင့္ ခရီးသြားရင္း စာတစ္အုပ္ဖတ္မိသည္။ ယင္းစာအုပ္သည္ အဂၤလိပ္ပညာရွိ စာေရးဆရာႀကီး ဂြၽန္ရပ္စကင္း၏ (Unto This Last) ျဖစ္သည္။ ယင္းစာအုပ္ကို ဂႏီၵႀကီး ဆံုးေအာင္ဖတ္သည္။ ဖတ္၍ရရွိသည့္ အက်ဳိးကား သူ႔ဘ၀အေျခအေနႏွင့္ ခံယူခ်က္သည္ သိသိသာသာႀကီး ေျပာင္းလဲသြားေလေတာ့သည္။
သိသိသာသာႀကီး ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ မည္သည့္အရာက တြန္းအားေပးပါသနည္းဟု ဆရာတက္တိုး၏ ေျပာဆိုခ်က္အေပၚ အေမးရွိလာသည္။
“ဂႏီၵသည္ Unto This Last စာအုပ္ကို မဖတ္ရေသးခင္မွာပင္ စာဖတ္ျမဲသူျဖစ္၍ အျခားအျခားစာအုပ္ကို ဖတ္သည္။ ဖတ္ရာတြင္ ဂႏီၵသည္ စာဖတ္တိုင္းပင္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈကို အျမဲတမ္းသံုးသည္။ သို႔ေသာ္ Unto This Last စာအုပ္ကို ဖတ္မိေသာအခါတြင္ကား စက္ခလုတ္ႏိွပ္လိုက္သကဲ့သ႔ို ႐ုတ္တရက္ ဘ၀လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားေတာ့သည္။ ဒါဆိုဆရာ အဲဒီစာအုပ္ တစ္အုပ္တည္းေၾကာင့္ ဂႏီၵရဲ႕ဘ၀လမ္းေၾကာင္းကို ေျပာင္းသြားတာပါလားဆရာ။ ယင္းအေမးကို ဆရာတက္တိုးေျဖပံုက “မဟုတ္ႏိုင္ပါ။ ထို Unto This Last စာအုပ္သည္ စက္ခလုတ္ပမာမွ်သာ ျဖစ္သည္။ အစကတည္းက ဂႏီၵ၏ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈအေလ့သည္ သူ႔ဘ၀လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလဲရန္ စက္ယႏၲရား ဆင္ထားျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထိုစာအုပ္သည္ ထိုစက္ယႏၲရား၏ ခလုတ္မွ်သာျဖစ္၏။ ပံု ခိုင္းႏိႈင္းျပရမည္ဆိုပါက ဘ၀အဆက္ဆက္က ဆည္းပူးလာရေသာ ပါရမီအရွိန္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးဘ၀၌ အခ်က္ကေလးတစ္ခုေပၚက လိုက္႐ံုမွ် ႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ အကြၽတ္တရားရသကဲ့သို႔” ဟု ဆရာတက္တိုး ကပမာေဆာင္ျပေလသည္။
ဆရာတက္တိုး၏ အျခားသက္ေသျပခ်က္တစ္ခုက ဤသို႔ျဖစ္၏။ အီတာလ်ံ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္ အရွင္ေလာကနာထသည္ ျမန္မာျပည္တြင္ သီတင္းသံုးေနခဲ့သူ ျဖစ္၏။ ခရစ္ယာန္မိဘမ်ားက ဖြားျမင္၍ ခရစ္ယာန္ျဖစ္ခဲ့သူပင္။ ယင္းမွာ ဓမၼပဒ၀တၳဳ အီတာလ်ံ ဘာသာျပန္ကို ဖတ္မိသည္ႏွင့္ အကြၽတ္တရားရလ်က္ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္ဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိလာသူျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ အရွင္ေလာကနာထသည္ ခရစ္ယာန္ဘ၀ကတည္းက ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈကို ျပဳက်င့္ခဲ့သူျဖစ္၏။ ဓမၼပဒ၀တၳဳကို ဖတ္ရသည္ႏွင့္ ဥာဏ္ပြင့္သြားလ်က္ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္ဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိလာသူျဖစ္၏။ ယင္းဓမၼပဒကို အရွင္ေလာကနာထ သကဲ့သို႔ ဖတ္သူ ႏွစ္ဦးကေတာ့ ဘာမွ်ျဖစ္မလာပါ။ ထိုပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈ ရွိဟန္မတူ။ အရွင္ေလာကနာထကေတာ့ ေလးနက္စြာ ဆင္ျခင္သည္။ စဥ္းစားသံုးသပ္သည္။ ယင္းသို႔ ေလးနက္စြာ စဥ္းစားသံုးသပ္ျခင္းသည္ပင္ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္အျဖစ္ အရွင္ေလာကနာထ ေရာက္ရွိလာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
“စာဖတ္ရာ၌ စာတြင္ပါရွိေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို မွတ္သားသည္ထက္ မပါေသာ မေဖာ္ျပေသာအတြင္းက အဓိပၸာယ္ကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရေပမည္”ဟု ဆရာတက္တိုးက ေကာက္ခ်က္ဆြဲျပ၏။
ဆရာတက္တိုးအလိုကို ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာ ၾကည့္ပါလွ်င္ ဤသို႔ရရွိႏိုင္၏။ မ်က္စိမျမင္ေသာသူသည္ သူကိုယ္တုိင္လည္း မျမင္။သူမ်ားျမင္သည္လည္း မသိဟု နီတိစကားရွိတယ္။ ယင္း၏ အတြင္းခံအဓိပၸာယ္ကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္လွ်င္ ပြားမ်ားအားထုတ္၍ရေသာ တရားကိုပင္ ေတြ႕သိရွာႏိုင္၏။ ယင္းသည္ မိမိဘက္က ဆင္ျခင္မႈျဖစ္သည္။
“ စာကိုအပ်င္းေျပ အေပ်ာ္တမ္း ဖတ္ခ်င္ဖတ္ၾကပါ။ စာဖတ္ရန္ မည္သူကမွ် အတင္းအက်ပ္ တိုက္တြန္း၍မရပါ”ဟု ဆရာတက္တိုးက ဆိုၿပီးေနာက္ “၀တၳဳပင္ျဖစ္ေစ ကဗ်ာပင္ျဖစ္ေစ စာေပအရာ၀င္ေသာ ေဆာင္းပါးပင္ျဖစ္ေစ ဖတ္ရာ၌ မိမိကိုယ္တိုင္ေတြး ေခၚဆင္ျခင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းဖို႔လိုပါသည္” ဟု ဤသို႔ပြားမ်ားမႈ အေျခခံျဖင့္ တိုက္တြန္းထားသည္။
စာဖတ္ရာ၌ ဘ၀၏ရင့္သန္မႈကို ျဖစ္ေစေလေအာင္ ဆင္ျခင္မႈ၊ သံုးသပ္မႈကိုအရင္း ျပဳအပ္သည္။ ေတြးေတာဆင္ျခင္မႈ ျပဳတတ္သည့္အခါ စာ၏အရသာသည္ ပိုမိုနက္႐ိႈင္းလာေပလိမ့္မည္။ ေလးနက္စြာဖတ္ျခင္းသည္ကား အခါမလင့္ေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္သာ ျဖစ္ေပသည္။
စာဖတ္လွ်င္ ေလးနက္မႈကို ရယူရမည္။ ပြားမ်ားမႈကို ေမွ်ာ္လင့္ရမည္။ စဥ္းစားမႈကို ေရွ႕တန္းတင္ရမည္။ေတြးေတာဆင္ျခင္မႈကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရမည္။ စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ စာေပက မိမိအား ဘ၀အက်ဳိးေပး မြန္ျမတ္ေအာင္ အက်ိဳးျပဳမႈကို လိုလားႏွစ္သက္ရမည္သာမက စာဖတ္ျခင္းထဲက အမွန္ပင္ သယ္ပိုးေဆာင္ယူရေပမည္။
Credit To : Eleven Media Group
